herkesin belgeleri: Eylül 2008

(Nasname Yayınları'ndan çıkan kitabın JİTEM'in konu edildiği 106. sayfasından 181. sayfasına kadar olan bölümüdür.)

BİNBAŞI CEM ERSEVER VE BİNBASI ARİF DOĞAN’DAN GELEN TEKLİF, SİLVAN VE DİYARBAKIR`A GİDİŞİM

Kars‘ta askerliğe devam ederken, birgün tugaydaki pentatlon yarışlarından bölüğe döndüğümde, telefon santralcısı asker bana bir not verdi. Notta Cem Ersever ve Arif Doğan adlı binbaşıların adı yazılıydı. Cem Ersever`i 1985 yılında Siirt`te sorgudayken tanımıştım fakat, diğer ismi tanıyamamıştım. Nottaki telefon numarasını aradığımda, karşıma Arif Doğan binbaşı çıktı. Kendisini tanıştırdıktan sonra Cem binbaşı vasıtasıyla beni giyaben tanıdığını, istediğim halde, askerliğimi kendilerinin görev yaptıkları Diyarbakır`da tamamlamam için yardımcı olabileceklerini söyledi.
Ben de bu teklifi cazip buldum. Çünkü; Kars çok soğuktu ve ailemden çok uzaklardaydım. Bana yol masrafı için 150 bin liralık banka havalesi göndereceklerini, yer değiştirme işlemimi de genelkurmaydan halledeceklerini söyleyip telefonu kapattı.
Aradan kısa bir süre geçince, Arif Doğan binbaşının bahsettiği para havalesi geldi. O sırada bir de Genel Kurmay’dan benim Diyarbakır-Silvan`da bulunan Jandarma Er Eğitim Alayı’na sevk emrim geldi.
Bulunduğum askeri birlikten ilişkim kesilip, Kars`tan Osmaniye`de bulunan ailemin yanına gittim. Bana birkaç günlük yol hakkı ve izin verilmişti. İznim bittince, Silvan`daki yeni birliğime gittim.
Jandarma acemi er eğitiminden sonra Diyarbakır´daki Jandarma Asayiş Komutanlığı emrine verilecektim. Silvan`da benden başkaca eski PKK`li olarak Ali Ozansoy, Hüseyin Tilki, Adil Timurtaş, Hayrettin Toka, Recep Tiril ve Fethi Çetin de vardı. Eğitim saatleri dışında alaydaki yemekhanelerde bir araya gelip hem çay içiyor hem de geçmisteki günlerimizden ve ilerisi için neler düşündüğümüzü konuşuyorduk. Hayrettin Toka çok şakacıydı. Devamlı olarak Adil`e takılıp bizi güldürüyordu. Ozansoy ve Tiril ciddi pozlardaydılar. Fazla konuşmuyorlardı.
Ara sıra Batman JİTEM tim komutanı Abdülkerim Kırca yanımıza gelip bizi ziyaret ediyordu. Hal hatırımızı sorup, gelecekle ilgili düşüncelerimiz hakkında nabzımızı yokluyordu.
İki aylık acemi eğitimi ve adaptasyon devresinden sonra bizi Diyarbakır`daki Asayiş Komutanlığı emrine verdiler. Gitmeden önce alay komutanı albay Arslan Baytöre, hepimizin saçını bir numaraya vurdurmuştu. Sonradan bunu Cem Ersever`e olan gıcığından dolayı yaptığını öğrendik. Halbuki geriye kalan askerliğimizi sivil olarak yapacağımız bize söylenmişti.
Dağıtımdan sonra, hepimize onar günlük izin verildi. Herkes evine gidip ailesini ziyaret ettikten sonra, tekrar Diyarbakır`daki yeni birliğimize döndük.
Yeni görev yerim, Şehitlik semtindeki Olağanüstü Hal Valiliği binasının bitişiğinde bulunan iki katlı eskiden DSİ`ye ait küçük binada idi.
Karargah ve servis bölüğü emrine verilmiştik. Fakat sivil olarak, Jitem Grup Komutanlığında çalışacaktık.
Gerekli işlemlerden sonra JİTEM grup komutanı Cem Ersever bizi karşısına alıp, hal hatır sorduktan sonra asker olarak kendisiyle birlikte, teröre karşı görev yapacağımızı söyledi. Hem zorunlu askerligimizi istenilen yerde yapmaya mecburduk, hem de zaten hepimiz “terör örgütlerinin hedefi durumundaydık”. Bu yüzden verilen emirleri yerine getirmekten başka bir seçeneğimiz yoktu. Örgüte göre „zaten biz ezelden beri birer ajan ve hain idik“. Biz „itirafçı” olarak adlandırılanlar...

BİNBAŞI CEM ERSEVER VE BİNBASI ARİF DOĞAN’DAN GELEN TEKLİF, SİLVAN VE DİYARBAKIR`A GİDİŞİM

Kars‘ta askerliğe devam ederken, birgün tugaydaki pentatlon yarışlarından bölüğe döndüğümde, telefon santralcısı asker bana bir not verdi. Notta Cem Ersever ve Arif Doğan adlı binbaşıların adı yazılıydı. Cem Ersever`i 1985 yılında Siirt`te sorgudayken tanımıştım fakat, diğer ismi tanıyamamıştım. Nottaki telefon numarasını aradığımda, karşıma Arif Doğan binbaşı çıktı. Kendisini tanıştırdıktan sonra Cem binbaşı vasıtasıyla beni giyaben tanıdığını, istediğim halde, askerliğimi kendilerinin görev yaptıkları Diyarbakır`da tamamlamam için yardımcı olabileceklerini söyledi.
Ben de bu teklifi cazip buldum. Çünkü; Kars çok soğuktu ve ailemden çok uzaklardaydım. Bana yol masrafı için 150 bin liralık banka havalesi göndereceklerini, yer değiştirme işlemimi de genelkurmaydan halledeceklerini söyleyip telefonu kapattı.
Aradan kısa bir süre geçince, Arif Doğan binbaşının bahsettiği para havalesi geldi. O sırada bir de Genel Kurmay’dan benim Diyarbakır-Silvan`da bulunan Jandarma Er Eğitim Alayı’na sevk emrim geldi.
Bulunduğum askeri birlikten ilişkim kesilip, Kars`tan Osmaniye`de bulunan ailemin yanına gittim. Bana birkaç günlük yol hakkı ve izin verilmişti. İznim bittince, Silvan`daki yeni birliğime gittim.
Jandarma acemi er eğitiminden sonra Diyarbakır´daki Jandarma Asayiş Komutanlığı emrine verilecektim. Silvan`da benden başkaca eski PKK`li olarak Ali Ozansoy, Hüseyin Tilki, Adil Timurtaş, Hayrettin Toka, Recep Tiril ve Fethi Çetin de vardı. Eğitim saatleri dışında alaydaki yemekhanelerde bir araya gelip hem çay içiyor hem de geçmisteki günlerimizden ve ilerisi için neler düşündüğümüzü konuşuyorduk. Hayrettin Toka çok şakacıydı. Devamlı olarak Adil`e takılıp bizi güldürüyordu. Ozansoy ve Tiril ciddi pozlardaydılar. Fazla konuşmuyorlardı.
Ara sıra Batman JİTEM tim komutanı Abdülkerim Kırca yanımıza gelip bizi ziyaret ediyordu. Hal hatırımızı sorup, gelecekle ilgili düşüncelerimiz hakkında nabzımızı yokluyordu.
İki aylık acemi eğitimi ve adaptasyon devresinden sonra bizi Diyarbakır`daki Asayiş Komutanlığı emrine verdiler. Gitmeden önce alay komutanı albay Arslan Baytöre, hepimizin saçını bir numaraya vurdurmuştu. Sonradan bunu Cem Ersever`e olan gıcığından dolayı yaptığını öğrendik. Halbuki geriye kalan askerliğimizi sivil olarak yapacağımız bize söylenmişti.
Dağıtımdan sonra, hepimize onar günlük izin verildi. Herkes evine gidip ailesini ziyaret ettikten sonra, tekrar Diyarbakır`daki yeni birliğimize döndük.
Yeni görev yerim, Şehitlik semtindeki Olağanüstü Hal Valiliği binasının bitişiğinde bulunan iki katlı eskiden DSİ`ye ait küçük binada idi.
Karargah ve servis bölüğü emrine verilmiştik. Fakat sivil olarak, Jitem Grup Komutanlığında çalışacaktık.
Gerekli işlemlerden sonra JİTEM grup komutanı Cem Ersever bizi karşısına alıp, hal hatır sorduktan sonra asker olarak kendisiyle birlikte, teröre karşı görev yapacağımızı söyledi. Hem zorunlu askerligimizi istenilen yerde yapmaya mecburduk, hem de zaten hepimiz “terör örgütlerinin hedefi durumundaydık”. Bu yüzden verilen emirleri yerine getirmekten başka bir seçeneğimiz yoktu. Örgüte göre „zaten biz ezelden beri birer ajan ve hain idik“. Biz „itirafçı” olarak adlandırılanlar da kendimizi korumak için bir yere dayanmak zorundaydık. Ve zaten örgütü, Kürd halkına zarar veren bir organizasyon olarak görüyorduk. Bu yüzden de onunla mücadele etmek şarttı.
Hepimize bölge valiliği bütçesinden yeni sivil elbiseler alındı. Kendimizi korumamız için birer Smith Wesson marka toplu tabanca verildi. Tabancalar hoşumuza gitmese de taşımaktan başka çaremiz yoktu. Sivil giyimliydik fakat, resmi askerlerle aynı koğuşlarda kalıyor, aynı yemekhaneyi kullanıyorduk.
O esnada saraykapı denilen yerde alay komutanlığı binasında kalan JİTEM Tim Komutanlığı vardı. JİTEM Grup Komutanı Cem Ersever, yardımcısı ise, binbaşı Aytekin Özen (Celil Binbaşı) idi. 1991 yılında toplu tabancalar bizden alınıp yerine astra tabancalar verildi.
Bir-iki aylığına geçici görevle beni Urfa`daki JİTEM birimi emrine verdiler.
Ben Urfa`da iken Ankara`dan gruplar komutanı Albay Veli KÜÇÜK, birimi denetlemeye geldi. Sivil ve pala bıyıklıydı. Urfa`ya hangi amaçla geldiğini bilmiyorum fakat sadece üç-dört kişilik bir birimi denetlemeye gelmiş olacağını sanmıyorum. Ankara`dan Urfa`ya başka önemli işlerinden dolayı gelmiş olduğunu düşünüyorum.
Urfa`daki JİTEM biriminin başında, yüzbaşı Murat Kırkaya vardı. Bu komutanın emrinde de Adnan Erdeve ve Mehmet adlı basçavuşlar, bir uzman çavuş ve iki-üç asker vardı. Murat yüzbaşı benden, bu bölgede istihbarat elemanı temin etmemi istiyordu. Kendisini Nizip`te oturan ve cezaevinden çıktıktan sonra MİT`le çalışan Hüseyin Karakuş`un evine götürdüm. Bu şahıs JİTEM`le çalışmayı kabul etmedi. Çünkü halen MİT`in elemanı olduğunu söyledi. Uzun yıllardan sonra Hüseyin`le Nizip`te tekrar karşılaştığımda bu şahsın, bağ-bahçe ve ev aldığını, şahsına ait bir nakliyat şirketi kurduğunu, ayrıca şehir merkezinde bir de bilardo salonu açmış olduğunu tesbit ettim.
Murat yüzbaşı beni yanına alarak Urfa`nın birçok ilçesinde eleman temini için gezdirdi. Fakat başka kimseyi kendisiyle tanıştırmadım.
Urfa`da iki ay kaldıktan sonra tekrar Diyarbakır`daki görev yerime döndüm.
Ersever ve yardımcısı Özen Binbaşı bana istersem evimi Diyarbakır`a getirebilecegimi söyleyince gidip Nizip`teki evimi Şehitlik semtine getirdim. Askerlik yaptığım yerin bir iki sokak yakınında bir ev kiraladım.
Adil Timurtaş da eşini Denizli’den Diyarbakır`a taşıdı. Ev kiramızı ve birçok giderleri Cem Ersever`in Bölge valisi Hayri Kozakcıoğlu`ndan aldığı ödenekle karşılıyorduk.
Cezaevinden çıkan bazı itirafçılar da Diyarbakır Jandarma Komutanlığında askerdiler. Kemal Emlük, Hasan Adak, Murat Aydın, Halit Çelik, Adem Yakın vb. Saraykapı’da askerlik yapıyorlardı. Bunlar albay İsmet Yediyıldız`ın emrinde askerlik yapıyorlardı. O sırada bunların JİTEM´le ilişkileri yoktu.
Geçmişte kaçakçılık suçundan sabıkalı Mardinlı Necat Söyler`in oğlu, Murat Söyler`de bizimle birlikte JİTEM’de askerliğini yapmıştı. Birgün Cem beni, İbrahim Babat’ı ve Fethi Çetin`i makamına çağırıp özel olarak görüştü. Bizi,Tekirdağ`da Export-İmport işleriyle uğraşan Necat Söyler`in yanına gönderiyordu. Yukarıdakilere bizim geçici dış göreve gönderildiğimiz rapor edilecekti. Yol masraflarımız verilerek Tekirdağ`a gönderildik. Orada Necat Söyler`in yazıhanesine gittik. Askerden yeni terhis olan Murat Söyler bizi karşıladı. Sonra babası Necat Söyler`le görüştürdü. Necat Söyler bize burada yapmamız gereken bir görevin olduğunu söyledi.Kendisinin “ticaret” işine engel olmaya çalısan bir firmanın imalathanesine bomba ile zarar vermemiz veya rakip firmanın sahibini silahlı bir eylemle, safdışı bırakmamız isteniyordu. Biz zaten Ersever`in askeriydik bize ne emir verilse yapacaktık.
Görüşmeden sonra Necat Söyler oğlu Murat`a içi para ile dolu bir zarfı vererek “Oğlum git, arkadaşlarını bu gece gezdir, eğlendir, sonra da filanca otelde misafir et, yarın tekrar görüşürüz” dedi.
O gece “askerlik arkadaşımız” Murat Söyler, bizi Tekirdağ`ın dışındaki bir kır gazinosuna davet etti. Geç saatlere kadar yedik , içtik ve eğlendik.
Fethi Çetin adlı arkadaşımız alkolün etkisiyle rahatsızlanınca kalkıp arabayla otele gittik. Yatacağımız otel Tekirdağ Emniyet Merkez Amirliği’nin bitişiğindeydi. Bize iki oda ayrılmıştı. Bir odada ben ve Fethi Çetin, diğer odada ise, İbrahim Babat ve Murat Söyler kalacaktı. Fethi rahatsızlandığından dolayı duş yapmaya girince tabancasını masanın üzerine bırakmıştı. Bir süre sonra cep telefonuyla konuşan Murat odamıza geldi. Telefonda sinirli sinirli konuşuyordu. Sonra masanın üzerinde bulunan tabancayı alıp, odanın penceresinden dışarıya doğru beş-altı el ateş etti. Elinden tabancayı aldık ve sakinleştirmeye çalıştık. Telefonda görüştüğü kişinin Murat`ın kız arkadaşı olduğunu anladık. Aradan 10-15 dakika geçince otel görevlileri gelip ne olup bittiğini öğrenmeye çalıştı.
Görevliye arkadaşımızın silahının kazaran ateş aldığını söyledik. Yarım saat sonra odanın kapısı çaldı. Kapıyı açınca karşımızda polisleri gördük. Asker kişiler olduğumuzu, istihbarat görevlisi olduğumuzu söyledikse de fayda etmedi. Polisler kendileriyle birlikte karakola gitmemiz gerektiğini, mahalle sakinlerinin telefonla şikayette bulunduklarını söyledi. Karakola gittiğimizde kimliğimiz araştırıldı ve silahlarımızı kendilerine teslim etmemiz istendi. İnzibat merkezinden de bir rütbeli gelip bizimle ve amirle görüştü. Diyarbakır`daki Jandarma Asayiş Komutanlığı, Kurmay Başkanı Albay Kurtuluş Öğün`le telefon görüşmesi yapıldı. Emniyet amiri tarafından otele dönüp kalmamız ve ertesi gün tekrar karakola gelmemiz istendi.
Ertesi gün Emniyet amirliğine gittik. Cumartesi günüydü. Normal mesai yoktu. Karakolda sadece bir amir ve iki-üç polis memuru vardı. Amir biraz tatlı, biraz sert konuşmalarla bize nasihat ettikten sonra silahlarımızı iade etti.
Necat Söyler olayı duyunca oğlu Murat`a sinirlenerek “sen benim düşmanım mısın? Niçin otelde silah patlattın, işimizi berbat ettin” diyerek azarladı.
O saatten sonra Tekirdağ`da kalıp birşey yapmamızın riskli olacağına karar verilmiş olacak ki Cem Ersever tarafından Diyarbakır`a çağrıldık.
O dönemde Diyarbakır Jandarma Asayiş Komutanı Orgeneral Hikmet Köksal, Olağanüstü bölge valisi Hayri Kozakçıoğlu, alay komutanı ise İsmet Yediyıldız idi. Henüz resmen asker iken, bizi Diyarbakır çevresinde bir çok kez göreve götürdüler. Bazen özel kuvvetlerle birlikte gönderip arazide günlerce pusu da bekletiyorlardı. Bazen de sadece JİTEM mensuplarından oluşturulan bir grup halinde araziye gönderiyorlardı.
Araziye götürüldüğümüzde kaleşnikof, roketatar, el bombaları ve gece görüş dürbünleri veriliyordu. Telsizleri ise başımızdaki rütbeli tim komutanı kullanıyordu. Bu faaliyet, çevredeki yerel muhbirlerin verdiği duyum ve ihbarlara göre gerçeklestiriliyordu. Arazi ve köy çevrelerindeki bu faaliyetler esnasında hiçbir çatışma yaşanmadı. Bu gece görevlerine Cem Binbaşı’nın yanında kalan ve sivil olan İbrahim Babat (Mete) de katılıyordu.
1990 da, Mardin`in Akarsu bucağından Hatice Elmas, Mardin JİTEM tim komutanı tarafından Diyarbakır`a getirildi. Bu genç bayan, daha önce PKK içinde faaliyet gösterirken, babası onu örgütten kaçırıp, batıya götürmüştü. Bir süre sonra köydeki evlerine döndüklerinde, bir gece PKK`lılar gelip evdeki herkesi uzun namlulu silahlarla tarıyorlar. Bu eylem esnasında, Hatice`nin babası, annesi ve ablası hayatını kaybediyorlar. Hatice ise elinden yaralı olarak kurtuluyor. Ailenin en küçük kızı ve iki oğlu da yatakların altına saklanarak baskından sağ olarak kurtuluyorlar. Aile büyüklerini PKK saldırısında kaybeden ve akrabaları bile sahip çıkmayan bu kıza Cem Ersever sahip çıktı.
Bölge valiliğinden aldığı parasal imkanlarla bir kamyon kiralanarak gidip evini Diyarbakır`a getirdik. Şehitlik semtinde bir ev kiralanarak buraya yerleştirildiler. Akarsu`dan ev eşyalarını almaya Aytekin Özen`in komutasında biz gitmiştik. Sadece Hatice Elmas`ın yaşlı ninesi yanımıza geldi ve dakikalarca ağıt yakıp ağladı. Amcası ve diğer köylüler yanımıza gelmediler.
Elmas ailesinin geride bir evi, tarlaları ve bir ineği kalmıştı. Komşularına bu ineği satın almalarını söylediğimizde önce kimse talip olmadı. Fakat Aytekin Özen binbaşı biraz üsteleyince çok ucuz bir fiyatla, köyde kasaplık yapan bir şahıs ineği satın almak zorunda kaldı.
Hatice Elmas`in evine baskın yapan PKK`li grupta amcası Felemez Elmas`ın oğlu Guri Elmas da yer almıştı.
Elmas ailesinin akibeti, hepimizi üzmüş ve örgüte karşı daha fazla kin duymaya sevketmişti. Henüz 15 yaşında olan Hatice, 13 yaşında olan Serdar ve 10 yaşındaki Sibel adlı bu gencecik insanlar intikam almak amacıyla, PKK`dan ayrılmanın bedeli olarak, PKK`li militanlarca öksüz ve yetim bırakılmışlardı. Hem de öz akrabalarından birisi, amca çocuğu olan bir millitan onların ocağını söndürmüştü.
Fethi rahatsızlandığından dolayı duş yapmaya girince tabancasını masanın üzerine bırakmıştı. Bir süre sonra cep telefonuyla konuşan Murat odamıza geldi. Telefonda sinirli sinirli konuşuyordu. Sonra masanın üzerinde bulunan tabancayı alıp, odanın penceresinden dışarıya doğru beş-altı el ateş etti. Elinden tabancayı aldık ve sakinleştirmeye çalıştık. Telefonda görüştüğü kişinin Murat`ın kız arkadaşı olduğunu anladık. Aradan 10-15 dakika geçince otel görevlileri gelip ne olup bittiğini öğrenmeye çalıştı.
Görevliye arkadaşımızın silahının kazaran ateş aldığını söyledik. Yarım saat sonra odanın kapısı çaldı. Kapıyı açınca karşımızda polisleri gördük. Asker kişiler olduğumuzu, istihbarat görevlisi olduğumuzu söyledikse de fayda etmedi. Polisler kendileriyle birlikte karakola gitmemiz gerektiğini, mahalle sakinlerinin telefonla şikayette bulunduklarını söyledi. Karakola gittiğimizde kimliğimiz araştırıldı ve silahlarımızı kendilerine teslim etmemiz istendi. İnzibat merkezinden de bir rütbeli gelip bizimle ve amirle görüştü. Diyarbakır`daki Jandarma Asayiş Komutanlığı, Kurmay Başkanı Albay Kurtuluş Öğün`le telefon görüşmesi yapıldı. Emniyet amiri tarafından otele dönüp kalmamız ve ertesi gün tekrar karakola gelmemiz istendi.
Ertesi gün Emniyet amirliğine gittik. Cumartesi günüydü. Normal mesai yoktu. Karakolda sadece bir amir ve iki-üç polis memuru vardı. Amir biraz tatlı, biraz sert konuşmalarla bize nasihat ettikten sonra silahlarımızı iade etti.
Necat Söyler olayı duyunca oğlu Murat`a sinirlenerek “sen benim düşmanım mısın? Niçin otelde silah patlattın, işimizi berbat ettin” diyerek azarladı.
O saatten sonra Tekirdağ`da kalıp birşey yapmamızın riskli olacağına karar verilmiş olacak ki Cem Ersever tarafından Diyarbakır`a çağrıldık.
O dönemde Diyarbakır Jandarma Asayiş Komutanı Orgeneral Hikmet Köksal, Olağanüstü bölge valisi Hayri Kozakçıoğlu, alay komutanı ise İsmet Yediyıldız idi. Henüz resmen asker iken, bizi Diyarbakır çevresinde bir çok kez göreve götürdüler. Bazen özel kuvvetlerle birlikte gönderip arazide günlerce pusu da bekletiyorlardı. Bazen de sadece JİTEM mensuplarından oluşturulan bir grup halinde araziye gönderiyorlardı.
Araziye götürüldüğümüzde kaleşnikof, roketatar, el bombaları ve gece görüş dürbünleri veriliyordu. Telsizleri ise başımızdaki rütbeli tim komutanı kullanıyordu. Bu faaliyet, çevredeki yerel muhbirlerin verdiği duyum ve ihbarlara göre gerçeklestiriliyordu. Arazi ve köy çevrelerindeki bu faaliyetler esnasında hiçbir çatışma yaşanmadı. Bu gece görevlerine Cem Binbaşı’nın yanında kalan ve sivil olan İbrahim Babat (Mete) de katılıyordu.
1990 da, Mardin`in Akarsu bucağından Hatice Elmas, Mardin JİTEM tim komutanı tarafından Diyarbakır`a getirildi. Bu genç bayan, daha önce PKK içinde faaliyet gösterirken, babası onu örgütten kaçırıp, batıya götürmüştü. Bir süre sonra köydeki evlerine döndüklerinde, bir gece PKK`lılar gelip evdeki herkesi uzun namlulu silahlarla tarıyorlar. Bu eylem esnasında, Hatice`nin babası, annesi ve ablası hayatını kaybediyorlar. Hatice ise elinden yaralı olarak kurtuluyor. Ailenin en küçük kızı ve iki oğlu da yatakların altına saklanarak baskından sağ olarak kurtuluyorlar. Aile büyüklerini PKK saldırısında kaybeden ve akrabaları bile sahip çıkmayan bu kıza Cem Ersever sahip çıktı.
Bölge valiliğinden aldığı parasal imkanlarla bir kamyon kiralanarak gidip evini Diyarbakır`a getirdik. Şehitlik semtinde bir ev kiralanarak buraya yerleştirildiler. Akarsu`dan ev eşyalarını almaya Aytekin Özen`in komutasında biz gitmiştik. Sadece Hatice Elmas`ın yaşlı ninesi yanımıza geldi ve dakikalarca ağıt yakıp ağladı. Amcası ve diğer köylüler yanımıza gelmediler.
Elmas ailesinin geride bir evi, tarlaları ve bir ineği kalmıştı. Komşularına bu ineği satın almalarını söylediğimizde önce kimse talip olmadı. Fakat Aytekin Özen binbaşı biraz üsteleyince çok ucuz bir fiyatla, köyde kasaplık yapan bir şahıs ineği satın almak zorunda kaldı.
Hatice Elmas`in evine baskın yapan PKK`li grupta amcası Felemez Elmas`ın oğlu Guri Elmas da yer almıştı.
Elmas ailesinin akibeti, hepimizi üzmüş ve örgüte karşı daha fazla kin duymaya sevketmişti. Henüz 15 yaşında olan Hatice, 13 yaşında olan Serdar ve 10 yaşındaki Sibel adlı bu gencecik insanlar intikam almak amacıyla, PKK`dan ayrılmanın bedeli olarak, PKK`li militanlarca öksüz ve yetim bırakılmışlardı. Hem de öz akrabalarından birisi, amca çocuğu olan bir millitan onların ocağını söndürmüştü.
Şimdi de, devlet onlara sahip çıkıyordu. Örgütün korkusundan öz akrabaları bile bu çocuklara sahip çıkamıyordu. Bu şartları yaşayan bu çocuklar tabi ki büyüyünce birer Kürd düşmanı olup karşımıza çıkacaklardı.
Cem Ersever, İstile (Akarsu’nun Kürdçe adı)’li Hatice Elmas`ı kendisinin manevi kızı gibi gördüğünü söylüyordu. Hemen hemen her akşam mesaiden sonra kapı komşumuz olan Hatice ve kardeşlerinin evine gelip saatlerce kalıyordu. Bu durum çevredeki komşuların dikkatini çekiyordu. Hatta birçok itirafçının eşleri bunu kendi aralarında dedikodu malzemesi yapıyordu.
Hatice o sıralar 15-16 yaşlarında genç bir kızdı. Bir subayın kendisiyle çok yakından ilgilenmesi ve evine gelip geç saatlere kadar kendi evindeymiş gibi rahatça kalip hareket etmesi hoş karşılanmıyordu.
1992 yılında Hatice Elmas`ın da memuriyeti onaylanarak benim yanımda JİTEM’de görevlendirildi. Serdar ve Sibel adlı küçük kardeşleriyle, silahlı baskından sağ ve yaralı olarak kutulabilmişlerdi fakat, babasız ve annesiz kalmışlardı. Örgütün korkusundan dolayı, akrabaları da bu çocuklara sahip çıkamıyorlardı.
Bir süre sonra Hatice ve JİTEM’de işçi olarak görev yapan, eski PKK`li ve aslen Şırnak-Kırkkuyu Köyünden olan Hasan Adak evlendiler.

PKK`NIN BATMAN CEPHE KADROSU SELAHATTİN GÖRGÜLÜ'NÜN (DERDO) JİTEM`E GELİŞİ

Biz Elmas ailesinin PKK katliamından kurtulan çocuklarıyla uğraşırken, Batman timine teslim olan Selahattin Görgülü adlı PKK millitanını Abdülkerim Kırca yüzbaşı getirip Cem Ersever`e teslim etti.
Bu şahıs kendisine;”Derdo” diye hitap edilmesini istiyordu. Antalya`da oturuyormuş. Dört çocuk babası olup aslen Batman ile Bismil arasındaki bir köyden idi. Örgüte Antalya`dan katılmıştı. Kendi deyimiyle;örgüt ondan çocuklarından bir ikisinin dağa çıkmasını istemişti. O da „Hayır, önce ben gideyim sonra çocuklarım gelsin“ demiş ve örgüte katılmıştı. Hiçbir maddi problemi yoktu.
Sewre ve Habızbına denilen bölgede Suriyeli Erdal`ın grubunda gerilla iken, Derdo`yu Batman`a, Karayün köyü muhtarı ve ağası Felemez’i cezalandırmak ve şehirde Cephe faaliyeti yürütmek üzere gönderiyorlar. Derdo gelip Felemez`i buluyor, akrabalıktan dolayı Felemez Derdo`dan şüphelenmiyor ve birlikte arabaya binip Batman`a gidiyorlar. Yolda, giderken, Felemez`den silahını istiyor. Felemez, Selahattin’in sülalesini tanıdığı ve onun gerillaya katılmış olduğundan haberdar olmadığı için, aklına bir kötülük gelmiyor. Felemez belindeki silahı çıkarıp Derdo`ya uzatıyor. O sırada Derdo herşeyi itiraf ediyor. Felemez`i öldürmüyor.
Kendisini devlete teslim etmesini, fakat işkence yapmalarına mani olmasını istiyor. Felemez de onu götürüp Batman JİTEM tim komutanı Abdülkerim Kırca`ya teslim ediyor.
Örgütten ayrıldığını henüz örgütçüler bilmiyordu.Ara sıra Cem Ersever`in kotrölünde bazı notlar yazıp, örgüt sorumlularına, tanıdığı milisler vasıtasıyla gönderiyordu. Milislerle buluşmalarına giderken JİTEM`den kendisine araç ve yardımcı eleman temin ediliyordu. Bismil`e gittiğinde genellikle beni veya Elazığ`lı Süleyman uzman çavuşu yanında koruma olarak götürürdü. Birlikte gidip görüştüğümüz milislere bizi de örgüt mensubu olarak tanıtıyordu. Geçmiş örgüt tercübemiz olduğu için kimse bizden şüphelenmiyordu.
Bir süre sonra Derdo, artık deşifre olma riskinin bulunduğunu, bu yüzden, durum örgüt tarafından anlaşılmadan, örgüte darbe vurmak istiyordu. İlk başta, Bismil şehir merkezinde Musa Toprak`ı buluşma bahanesiyle tuzağa düşürüp ölümüne sebep oldu. Sonra, Bismil`in bir köyünden PKK milisi Zahit Turan`ı, yine Bismil merkezde oturan Mele Mahmut Ceylan`ın oğlunu tuzağa düşürerek, (bu gerilanın eline Jitem tarafından daha önce iğnesi çıkarılmış bir kleş verilmişti. Derdo, JİTEM’in sivil arabasıyla Bismil`e gidip kendisini arabanın bagajına koyarak, yolda bekleyen Cem Ersever`e teslim etti. Arabada sorgulandı fakat hiçbir şey konuşmadı. Sonra yol kenarında İbrahim Babat tarafından kleşle tarandı. JİTEM’e infaz ettirdi.
Bismil-Tepe köyü muhtarı, Talat Akyıldız Antalya`da yine Derdo`nun yardımıyla JİTEM tarafından infaz edildi. Bu olaydan sonra, Selahattin Görgülü Antalya`da cinayet suçuyla tutuksuz olarak yargılandı. Duruşmalara Diyarbakır JİTEM Grup Komutanlığında görevli Mahzar Basçavuş’la birlikte gidip geliyordu. JİTEM’`in yargıya müdahelesiyle bu olay kapandı.
Aradan çok zaman geçmeden, bir sabah Jitem`deki mesaime başlamak için geldiğimde bir sessizlik farkettim. Mesai saati geçmesine rağmen, ortalıkta kimse yoktu. Orada çaycılık ve komutanın emirerliğini yapan askerlere nerdeler diye sorduğumda, asker bana “abi, hepsi uyuyor, gece bir yere gittiler ve geç saatte döndüler. Cem Binbaşı kendilerini uyandırmamamızı emretti” dedi. ”Acaba gece nereye gittiler” diye kendi kendime merak edip düşünüyorken, Cem Binbaşı uyandı ve niçin erken geldiğimi sordu.
Ben de her zamanki gibi normal mesai saatimde ise geldiğimi söyledim. Cem bana „Bugün dışarı çıkmayın. Vedat Aydın`ın cesedi bulunmuş ortalık karışabilir, dışarı çıkmanız risklidir.” diye açıklamada bulununca, kendisine manalı manalı baktım. Kendisine niçin öyle baktığımı anlamış olacaktı ki “seni cağırmadık diye darılma, komşuda pişer bize de düşer” dedi. Yan tarafta İbrahim Babat, Ali Ozansoy ve Fethi Çetin`e tahsis edilmiş olan odaya gittiğimde, bu şahısların da uyumakta olduğunu gördüm.
Ayakabılarından ve elbiselerinden araziye gittikleri anlaşılıyordu. Kendi kendime herhalde bana yeterince güvenmiyorlar ki beni bu işten haberdar etmemişler diye düşündüm. Birkaç saat sonra, Diyarbakır karışmıştı. Bağrışmalar, slogan sesleri, polis panzerlerinin sirenleri, biribirine karışıyordu. Cenaze Mardinkapı mezarlığına getirildiğinde, yoğun bir uzun namlulu silah sesleri duyuldu. Gelişmeleri Cem Ersever telsizden izliyordu. Sonra mahiyetindeki bizlere aktarıyordu. Mezarlıktaki ateş emrini alay komutanı İsmet Yediyıldız vermişti. Askerlerin açtığı ateş sonucu birçok kişi yaralanmış, 7-8 kişi de hayatını kaybetmişti. Hadep milletvekilleri Leyla Zana, Ahmet Türk, Sırrı Sakık ve başka birçok yönetici tartaklanıp, hakaretlere maruz kalmıştı. Fakat denilebilinir ki o zamana kadar Diyarbakır`da görülen en büyük cenaze töreni ve devlet karşıtı kitle gösterisiydi.
Devlet bu kitle gösterisinden korkmuştu. Vedat Aydın gibi, halk arasında sevilip sayılan bir insanı vahşice katlederek, halka korku vermek istemişti. Fakat hesaplar tutmamış, tam tersine halk galeyana gelip sokaklara dökülmüştü. Binlerce polis ve asker müdahalesine rağmen korkusuzca cenazeye sahip çıkmış ve sloganlar haykırıyordu.
Halka verilmek istenen korku,devlet güçlerine çökmüştü. Resmi kurum ve konutların etrafında yüzlerce polis pusuya yatıp gelebilecek saldırılara karşı koymayı düşünüyordu.
Aradan çok zaman geçmeden, bir sabah Jitem`deki mesaime başlamak için geldiğimde bir sessizlik farkettim. Mesai saati geçmesine rağmen, ortalıkta kimse yoktu. Orada çaycılık ve komutanın emirerliğini yapan askerlere nerdeler diye sorduğumda, asker bana “abi, hepsi uyuyor, gece bir yere gittiler ve geç saatte döndüler. Cem Binbaşı kendilerini uyandırmamamızı emretti” dedi. ”Acaba gece nereye gittiler” diye kendi kendime merak edip düşünüyorken, Cem Binbaşı uyandı ve niçin erken geldiğimi sordu.
Ben de her zamanki gibi normal mesai saatimde ise geldiğimi söyledim. Cem bana „Bugün dışarı çıkmayın. Vedat Aydın`ın cesedi bulunmuş ortalık karışabilir, dışarı çıkmanız risklidir.” diye açıklamada bulununca, kendisine manalı manalı baktım. Kendisine niçin öyle baktığımı anlamış olacaktı ki “seni cağırmadık diye darılma, komşuda pişer bize de düşer” dedi. Yan tarafta İbrahim Babat, Ali Ozansoy ve Fethi Çetin`e tahsis edilmiş olan odaya gittiğimde, bu şahısların da uyumakta olduğunu gördüm.
Ayakabılarından ve elbiselerinden araziye gittikleri anlaşılıyordu. Kendi kendime herhalde bana yeterince güvenmiyorlar ki beni bu işten haberdar etmemişler diye düşündüm. Birkaç saat sonra, Diyarbakır karışmıştı. Bağrışmalar, slogan sesleri, polis panzerlerinin sirenleri, biribirine karışıyordu. Cenaze Mardinkapı mezarlığına getirildiğinde, yoğun bir uzun namlulu silah sesleri duyuldu. Gelişmeleri Cem Ersever telsizden izliyordu. Sonra mahiyetindeki bizlere aktarıyordu. Mezarlıktaki ateş emrini alay komutanı İsmet Yediyıldız vermişti. Askerlerin açtığı ateş sonucu birçok kişi yaralanmış, 7-8 kişi de hayatını kaybetmişti. Hadep milletvekilleri Leyla Zana, Ahmet Türk, Sırrı Sakık ve başka birçok yönetici tartaklanıp, hakaretlere maruz kalmıştı. Fakat denilebilinir ki o zamana kadar Diyarbakır`da görülen en büyük cenaze töreni ve devlet karşıtı kitle gösterisiydi.
Devlet bu kitle gösterisinden korkmuştu. Vedat Aydın gibi, halk arasında sevilip sayılan bir insanı vahşice katlederek, halka korku vermek istemişti. Fakat hesaplar tutmamış, tam tersine halk galeyana gelip sokaklara dökülmüştü. Binlerce polis ve asker müdahalesine rağmen korkusuzca cenazeye sahip çıkmış ve sloganlar haykırıyordu.
Halka verilmek istenen korku,devlet güçlerine çökmüştü. Resmi kurum ve konutların etrafında yüzlerce polis pusuya yatıp gelebilecek saldırılara karşı koymayı düşünüyordu.

SİLİNMEYEN “ESKİ TERÖRİST” DAMGASI VE KURDOĞLU BÖLGE VALİLİĞİ LOJMANLARININ SİVİL MEMURLARA TAHSİSİ

Ekim 1991 tarihinde GİH (Genel İdari Hizmetler) sınıfından, 657 Sayılı Devlet Memurları Kanunu’na göre göreve tayin edilmiştim. Bu emir Ankara`dan Jandarma Genel Komutanlığı’ndan onaylanmıştı. Gelen atama emrinin görevi bölümüne ”İstihbarat Elemanı” olarak yazılmıştı. Resmen memuriyete atanmadan önce, geçimimizi Cem Ersever`in Bölge Valiliği’nden aldığı maddi yardımlarla sağlıyorduk. Ev kiramızı da onlar ödüyordu.
Jandarma Genel Komutanlığı, Diyarbakır Asayiş Komutanlığı emrine 27 sivil memur kadrosu vermişti. Bu kadrolardan 8-10 kişilik bir bölümüne atama yapılmıştı. Memuriyet teklifi JİTEM komutanı Cem Ersever’den çıkmış, Korgeneral Hikmet Köksal tarafından Jandarma Genel Komutanı Orgeneral Eşref Bitlis tarafından onaylanmıştı.
Hikmet Köksal Paşa bu sırada bizlere Diyarbakır`ın Koşuyolu -Bağlar semtinde bir apartman alıp hibe etmek istedi. Fakat can güvenliğinin sağlanamayacağı gözönüne alınınca bu fikirden vaz geçildi.
Daha sonra, Ofis semtinde inşaa edilen Bölge Valiliği’ne ait, Kurdoğlu Lojmanları’nda her bir aileye bir daire tahsis edildi. Lojmana taşınınca eksik ev eşyalarımız yine Cem Ersever`in çabasıyla bölge valiliği tarafından satın alınarak bize verildi. Kaldığımız lojmanların diğer kat ve bloklarında birçok özel harekatçı polis, sivil polis, Jandarma Bölge Komutanı ve Asayiş Komutanı ile birçok subay, astsubay kalıyordu. Bunlardan birçoğu bize “eski terörist” gözüyle baktıkları için selam dahi vermek istemiyorlardı. Bizim lojmanlarda oturmamızdan rahatsız oluyorlardı. Lojmanların girişinde polisler gece gündüz nöbet tutuyordu. Çok güvenli bir yerdi. Kapıdan giriş çıkışlarda bazen polisler bize gıcık gidip kimlik soruyorlardı.
Sonra bu duruma Cem Ersever müdahele ediyordu.
Lojmanlardaki evimizden, Şehitlik semtinde bulunan görev yerimize giderken, muhtemel saldırılara karşı tedbir alıyorduk. Şehir içinde ikişer veya üçer kişi birlikte yürüyorduk.
Bize kendimizi korumamız için birer 9 mm. lik ve 16 mermi alabilen Astra marka tabancalar verilmişti. Evimizde bulundurmak ve dış görevlere giderken taşımak üzere de birer kaleşinkof silah ve el bombaları verilmişti.
1990 yılında, henüz asker iken evimi Diyarbakır`a taşıdığımda Nizip`te dünyaya gelen kızım Zeliha henüz kırkını çıkarmamış bir bebekti. 1991 yılında Kurdoğlu lojmanlarına taşındıktan sonra, 25 Aralık 1991 de Mehmet Salih ismini verdiğimiz ilk oğlumuz dünyaya geldi. 1982 doğumlu kızımız Leyla ise orta okulda öğrenimine devam ediyordu.
Lojmanlarda otururken, bazı polis çocukları, bizim çocuklara laf atıyorlardi. Birgün kızım Leyla ağlayarak eve geldi. Niçin ağladığını sorunca, polis çocuklarından birisinin kendisine “Leyla Zana, terörist” diyerek laf ve bir tokat attığını söyledi. Bunu duyunca bana o çocuğu göstermesini istedim. Çocuk beni görünce, dışarıda komşularıyla oturup konuşan annesinin yanına koştu. Annesine “çocuğunuza sahip çıkın, senin kocan polis memuruysa ben de jandarmada memurum. Senin kocanla yolda yürüsek, PKK`liler ilk başta bana ateş açarlar. Çocuğunuz bir daha kızıma karışmasın” diyerek tepki verdim.
Alnımızdaki “eski terörist” damgasının silinmesi mümkün değildi. Benim yüzümden çocuklarım da ayrımcılıktan nasiplerini alıyorlardı. Babalarıyla aynı düşmana karşı, “terörist, bölücülere karşı savaşma” mıza rağmen, polis ve subay çocukları bizim çocuklarla birlikte oynamıyorlardı.
Kimbilir, anne ve babaları bizim hakkımızda kendi çocuklarına neler anlatıyorlardı?..
Çocukların hiçbir suçu olamazdı. Büyükler onları da etkiliyorlardı. Küçücük yaşlarda onları da ırkçı ve Kürd düşmanı olarak şartlandırıyorlardı. Bizim lojmanlarda oturduğumuzu bildikleri ve bizi şahsen tanıdıkları halde bazı kapı nöbetçisi polisler, mahsustan bizi durdurup kimlik soruyorlardı. Geçmişteki örgütcü durumumuzdan dolayı bizden gıcık kapıyorlardı. Kendileriyle aynı lojmanlarda oturmamızı hazmedemiyorlardı.
ilerde yeşil Kartal arabanın (Bu araba Jitem`e tahsis edilen resmi, fakat sivil plakalı bir arabaydı) içerisinde uzaktan kumanda cihazının şifrelerini girerek bombayı patlattı. Büyük bir gürültü ile gökyüzüne dogru alev ve duman içerisinde araba parçaları sağa sola fırladı.
Bu olaydan sonra biz aynı araçla evimizin bulunduğu Kurdoğlu lojmanlarına gittik.Arabanın direksiyonunda Celil binbaşı vardı. O esnada Cem Ersever de beyaz Kartal marka arabayla gelmişti. İki arabayla lojmanlara girerken kapıdaki nöbetçi polisler ve Ersever arasında tartışma çıktı. Fakat fazla büyümeden biz lojmanlara girdik.
Bu olaydan önce Diyarbakır ‘ daki Özgür Halk Dergisi`nin bürosu Hüseyin Tilki tarafından bombalandı. Fakat bu olayda kullanılan bomba C-4 değildi.
Bu C-4 patlayıcıdan bir tanesini de Mardin-Kızıltepe şehir merkezinde Renault marka bir arabanın altında patlatıldı. Bu eylem için Aytekin Özen binbaşı, İbrahim Babat ve ben Kızıltepe`ye gittik.
Akşamdı.
Hedeflenen araba sokakta kaldırım kenarında park etmis haldeydi. C-4 patlayıcının bulunduğu poşeti Ibrahim Babat, arabanin altına koydu. O esnada ben de onun güvenliğini sağlıyordum. Aytekin binbaşı ise sokağın başında arabasını parketmiş ve direksiyondaydı. Patlayıcı mekanizmanın kumanda cihazı kendisindeydi. Biz bombayı yerleştirip Aytekin`in yanına gelince şifreye basıldı ve büyük bir gürültü ile patlama gerçekleşti.
Patlamadan hemen sonra biz Diyarbakır`a doğru hareket ettik. Bu aracın hangi vatandaşa ait olduğunu bilmiyorum.

ERSEVER`İN KARANLIK İLİŞKİLERİ
Cem Ersever`in dikkatimi çeken birkaç ilişkisi vardı. Birgün hep birlikte arabayla, Diyarbakır Büyükşehir Belediye binasının önünden geçerken, Cem birden bire arabayı durdurup indi ve kaldırımda durmakta olan HEP Milletvekili Orhan Doğan`la samimice kucaklaşıp öpüştü. Bu hareket karşısında, hepimiz şaşırmıştık.
Ersever ve Orhan Doğan?..
Ersever arabaya geldiğinde şaşkınlığımızı farketmiş olacak ki;
“Çocuklar, Orhan`la tanışmışlığımız eskilere dayanır. Askerde iken asteğmen idi. Birgün,Ankara`dan Diyarbakır`a uçakla gelirken tanıştık. Kendisi Konya`lı bir Kürt`müş.” dedi.
Yine bir gün, arada sırada birlikte gittiğimiz SASS (Selim Amca Sofra Salonu) `na yemeğe gittiğimizde, bir masada Cizre`li Avukat M.Ali Dinler ve Necat Söyler`i başbaşa yemek yerken gördük. Ersever salona girdiğinde onları başıyla selamlayıp başka bir masaya geçti.
Necat Söyler `i tanıyorduk fakat ikinci şahsı daha önce görmemiştik ve kim olduğunu sorduk.
Ersever bize;
“O şahıs Avukat Mehmet Ali Dinler`dir. Eski T-KDP`dendir.” dedi.
Şaşkınlığımızı farkedince de;
“Bunlar devletin ehlileştirdiklerindendir. Bunlardan zarar gelmez çocuklar”. diye merakımızı giderdi.
(...)

CEM ERSEVER`DEN SONRA DİYARBAKIR`DA JİTEM FAALİYETLERİ

1991 Ağustos ayında Binbaşı Ersever ve yardımcısı Binbaşı Aytekin Özen Ankara‘ya Jitem Gruplar Komutanlığı’na tayin edildiler. Bunlar giderken yanlarında birçok döküman, belge, silah ve bir valiz dolusu C-4 patlayıcı ve bu bombaları patlatmaya yarayan uzaktan kumanda cihazı götürdüler.
Cem Ersever Ankara’ya tayin edilişinden pek memnun görünmüyordu. Kendisinde sanki tamamlamak istediği bir görevi yarım bırakmışlığın bir kırgınlığı seziliyordu. Başka bir yere tayin edilen her Jitem komutanının kendi yerine başka bir komutanı tavsiye etme geleneği vardı.
Ersever ile yaptığım bir telefon görüşmesinde; “Abi kendi yerine başka bir komutan bulamadın mı?” diye sordum. “Ben mahsustan Cahit`i tavsiye ettim ki, benim kiymetim anlaşılsın” dedi.
Demek ki Cem kendisini “Özel Savaşı en iyi bilen ve yürüten komutan “ olarak görüyormuş.
Bunu üst rütbedeki amirlerine göstermek istemişti. Bu yüzden de İstihbarattan anlamayan Cahit Aydın`i eski makamına önermişti.
Cem Ersever Ankara`ya tayin edilmesinden hoşnut kalmamıştı. Anladığım kadarıyla PKK ile Kürdistan dağlarında giriştiği mücadeleyi, yine o dağlarda noktalamak istiyordu. Ankara`ya gitmeden önce Ali Ozansoy´un ve Mustafa Deniz`in de yardımlarıyla bir kitap yazmıştı.Bu konudaki düşünce ve planlarını bu kitapta ortaya koymuştu. Jandarma Genel Komutanlığı aracılığıyla Genelkurmay Başkanlığı’na bazı öneri ve tavsiyelerde bulunuyordu. Cem`e göre PKK ile silahlı mücadele Hezil Vadisi’nde başlamıştı, yine orada bitirilmeliydi. Cudi Dağı`na tabur düzeyinde bir anti-gerilla gücü ve karargah kurulmalıydı. Bölgedeki diğer askeri birliklerden bağımsız olarak hareket edecek olan bu birliğe kendisi komuta edecekti.
Fakat bu teklif Ankara tarafından onay görmemişti. Cem bu duruma çok sinirlenmiş, gazeteci Soner Yalçın ve bazı başka basın organlarına JİTEM faaliyetleri hakkında açıklamalarda bulunmuştu. Bu açıklamalar basında yayınlanınca eski yardımcısı Aytekin Özen Binbaşı ve daha birçok JİTEM görevlisi Cem`i ihanetle suçlamaya, cezalandırılması gerektiğini açıkça söylemeye başladılar.
Ve herkesin bildiği 1993`teki akibet... Jandarma teşkilatının içindeki bazı rütbeliler, Yeşil ve bazı itirafçılar tarafından ensesine kurşun sıkılmak suretiyle öldürülüşü...
Cem Ersever, kendi yerine, istihbarattan anlamayan, bölge ve PKK hakkında hiçbir bilgi ve tercübesi bulunmayan birini, Niğdeli binbaşı Cahit Aydın`ı tavsiye etmişti. Cahit Binbaşı, Niğde`de patates ekim işiyle uğraşan çiftçi bir ailenin çocuğuydu.
Jitem`e komutan olur olmaz bana verdiği ilk görev ”Niğde‘den Diyarbakır`a kamyonla patates getirilirse iyi bir fiyata satmak mümkün olur mu” olmuştu.
Benden piyasayı araştırmamı istedi.
Yardımcılığına da tam onun kafa yapısında bir binbaşı, Malatyalı Nurettin
Ata tavsiye edilmişti. Nurettin Ata, daha önce Silopi Tim Komutanlığı görevini yürütüyordu. Ramazan ayı başladığında ikisi de orucunu tutar, beş vakit namazlarını kaçırmazlardı.
Memuriyet onayım bu ekibin zamanında gerçekleşti. Memuriyet yeminini Cahit Aydın binbaşı bize ettirdi. Bizi dış görevlere göndermeyip, hiç kimseyi “PKK`li teröristtir” diye yasadışı yöntemlerle kaçırtıp öldürtmedi. Sadece bazen yukarıdan istihbarat temini için emir geldiğinde, o konuyu araştırmamız ve kendisine rapor sunmamız için görevlendirirdi.
Şırnaklı Tatar aşiretinin liderleriyle, Karacadağ bölgesinden Emin Fettahlıgil ile, Beytüşebaplı Tahir Adıyaman ve Babat`lardan Hazım Babat`la kısa sürede dost-ahbap ilişkileri kurmayı başardı. Emin Ağa’dan Karacadağ pirinci, Beytüşebap`tan bal ve Tatarlar’dan da en güzel el işlemesi halı ve kilimler “hediye” olarak gelirdi. Cahit binbaşı bunlardan yiyebildiğini yer, diğer kısmını ise kendi evine gönderirdi.

herkesin belgeleri

10 Eylül 2008 Çarşamba

"Gerçekler bilinsin yeter" / Hakan Akçura (Abdülkadir Aygan belgeseli)

Çapraz Ateş / Abdülkadir Aygan

Şemdinli Davası Hakkındaki Savcılık İddianamesi / Ferhat Sarıkaya

Konu başlıkları

bize ulaşmak için

Blog Arşivi